10 vragen aan… Sacha de Boer

Sacha de Boer (53) herinneren we ons van het achtuurjournaal. Maar het was haar droom om professioneel fotograaf te worden en die heeft ze verwezenlijkt. Sacha, die haar leven deelt met WNL-presentator Rick Nieman, ergert zich aan klagers en wordt vrolijk van alledaagse dingen. CITY stelde haar tien vragen.

U maakte het boek ’75 jaar vrijheid in beeld’. Vanwaar dit onderwerp?
,,Dit onderwerp zou iedereen moeten aanspreken. We zijn in de gelukkige omstandigheid dat we in een land leven dat al 75 jaar geen oorlog meer kent op eigen bodem. Tijdens mijn reizen als fotograaf ben ik in landen geweest waar dat anders is. Dictatuur, onderdrukking, of het niet kunnen zijn wie je wilt zijn. Dan ga je je eigen land en omstandigheden nog meer waarderen.”

Wat was de mooiste reis die u heeft gemaakt?
,,Ik ben twee keer naar een klein dorpje op de Noordpool geweest, Gjoa Haven. Genoemd naar het schip van ontdekkingsreiziger Roald Amundsen die daar twee
winters verbleef. Mooi zou ik het niet willen noemen, maar wel heel erg bijzonder.”

Op welke foto bent u het meest trots?
,,Een foto die ik maakte in Gjoa Haven. We gingen jagen met sledehonden. Maar ergens op de toendra stapte de jager af en sloegen die beesten op hol met mij er nog op. Er waren geen teugels waar ik aan kon trekken. Maar opeens slingerde er een ankertje onder de stuiterende slee vandaan. Met mijn ene hand had ik nog steeds mijn camera vast en met de andere duwde ik het anker in de sneeuw. De slee kwam tot stilstand. De jager was heel trots dat ik de slee tot stilstand had gekregen. De foto die ik daarna maakte, dat hij bezorgd en trots achterom keek toen we weer op de slee zaten, is mij dierbaar.”

U groeide op in Weesp, hoe heeft u dat ervaren?
,,Mijn eerste jaren heb ik doorgebracht in de Amsterdamse Rivierenbuurt, waar ik ben geboren. Daarna verhuisden we naar Weesp waar mijn vader een huisartsenpraktijk begon. Het was er gemoedelijk en we speelden oneindig lang buiten. Sinds 1987 woon ik weer in Amsterdam.”

U woont in Amsterdam. Wat is leuk aan die stad?
,,Amsterdam is een werelddorp. Alles is er, en toch kun je in een middagje de hele stad doorfietsen.”

Wat zou beter kunnen?
,,Het vuilnis. Onbegrijpelijk dat zoveel mensen hun rotzooi naast de container zetten, juist als het nog dagen duurt voordat het grofvuil komt. Van mij mag er cameratoezicht komen. Tegelijkertijd zouden vooral de papiercontainers vaker geleegd mogen worden. Die zijn altijd vol. Zeker nu zoveel mensen online bestellen en dus erg veel karton over hebben.”

Wat trekt u zo aan in het fotograferen?
,,Ik ben geboren in de Biesboschstraat naast fotograaf Eddy de Jongh. Mijn ouders waren met hem bevriend. Ik zag hem veel in de weer met zijn camera’s. Toen kreeg het fotovirus mij al te pakken. Op mijn zevende ging ik naar Artis en was gefascineerd dat ik de leeuwen en apen in mijn camerakastje kon ‘vangen’ en mee naar huis kon nemen. Dat gevoel heb ik nog steeds: het vangen van gebeurtenissen en mensen en het stilzetten van de tijd. Dat is toch fascinerend?!”

Welk ander beroep had u willen uitoefenen?
,,Toen ik in 1992 bij AT5 begon als redacteur, mijn eerste journalistieke baan, ontdekte ik dat je een soort detective bent. AT5 was net opgericht en met een klein clubje waren we de nieuwsredactie aan het opstarten; speuren naar onderwerpen die belangrijk zijn in de stad, misstanden aan de kaak stellen, contacten leggen met mensen die ons van informatie konden voorzien. Ik was in mijn element als ik weer eens iets had ontdekt. Dus detective zijn had ik ook leuk gevonden.”

Door het Journaal was u een BN’er. Wordt u nog steeds herkend?
,,Ik word nog wel eens herkend. En ook heel vaak niet. Het maakt me niet uit. Het zou triest zijn als je ermee bezig bent dat je niet herkend wordt!”

Wat is uw weekendritueel?
,,In de journalistiek en inmiddels ook in de fotografie is er geen vijfdaagse werkweek van negen tot zes, maar zijn de tijden (en dagen) onregelmatig. Een traditioneel weekend ken ik daardoor niet. Dus is er ook nooit een weekend-ritueel ontstaan.”