10 vragen aan… Candy Dulfer

Ze is al ruim vier decennia actief als saxofonist en werkte met muzikale grootheden als Prince en Madonna. Toch steeg de roem haar niet naar het hoofd: ,,Ik ben echt typisch Nederlands! Grote mond, snel geagiteerd, hartelijk, vrolijk, energiek, alles willen weten en overal aan meedoen” Candy Dulfer (52) gaat ‘on tour’ en CITY stelt haar 10 vragen…

Jouw theatertour Sax, Candy & Rock ’n Roll staat onder andere in de Kunstlinie in Almere (6 november), Theater aan de Parade in Den Bosch (9 november) en Theater de Stoep in Spijkenisse (12 november). Wat maakt een theatertour voor jou nog steeds tot een feestje?

,,Het vertellen van verhalen! Ik wist eigenlijk niet dat ik dit zo leuk zou vinden. Ik ben echt een live artiest, met een grote band een zaal gek maken. We zijn de afgelopen anderhalf jaar als ‘t ook maar éven kon de studio ingedoken voor nieuwe muziek en die is ook te horen. De afsluiter van de tour door Europa eindigt met op 24 december een groot feest in Paradiso.”

Jouw boek heet ook ‘Sax, Candy & Rock ’n Rol’. Wat is de overlap?

,,Eigenlijk komt in de theatershow het boek tot leven. Mensen zeiden dat ik een boek moest schrijven. Ik dacht destijds: nee nog lang niet, wat heb ik nou te vertellen? Maar als je er aan begint, realiseer je hoeveel je hebt meegemaakt. De theatershow is om de muziek ook echt te laten horen.”

Op elfjarige leeftijd maakte je jouw eerste plaat, samen met je vader, Hans Dulfer. Hoe zou je jullie relatie willen omschrijven?

,,We zijn heel close en aan elkaar gewaagd. Hij liet me meelopen bij optredens, zo leerde ik. Hij heeft me maar één keer een half uurtje lesgegeven, toen kregen we al ruzie. Bijzonder hoe zo’n machoman altijd geloofde dat zo’n verlegen en tuttig meisje van twaalf haar eigen band kon hebben. Doordat hij zo in me geloofde durfde ik zoveel meer dan ik ooit dacht. Zo liet hij me eens de telefoon voor een boeking zelf aannemen en souffleerde hij. Het was een studentenvereniging die mijn band wilde boeken toen ik twaalf was. Mijn vader zei: ‘zeg maar klootzak’. Dus ik met zo’n meisjesstem: ‘oké, klootzak’. Dat vonden ze prachtig en toen waren we geboekt.”

Je zei ooit: ‘Ik heb de bluf van mijn vader overgenomen. Je moet af en toe je tanden laten zien.’ Is de showbizz zo hard?

,,Zeker! Ik heb lang niet doorgehad hoe moeilijk het voor vrouwen is omdat het bij mij zo makkelijk ging. Mijn moeder ging ook altijd mee om bijvoorbeeld tegen een fotograaf te zeggen: ‘nee hoor, dat bloesje hoeft niet verder open’. Ook was er eens een journalist die kwaad werd omdat hij me niet alleen mocht interviewen in een kamertje.”

Je mocht op je dertiende al optreden op het North Sea Jazz Festival. Heb je eigenlijk wel een normale jeugd gehad of achteraf iets gemist?

,,Mijn vader had al vroeg een goede balans ontdekt: hij nam een baan overdag en als hij thuiskwam eten met het gezin en daarna spelen. Die houding heb ik meegekregen waardoor ik zowel een muzikantenleven als gewoon leven heb gehad. Het was weinig slaap, maar heel veel lol. Ik speelde gewoon met vriendinnen en heb m’n atheneum gehaald. Studeren hoefde niet, het ging zo goed met de muziek.”

Hoe heb je de coronatijd beleefd?

,,Ik ben nog harder gaan werken dan ervoor! Radioprogramma, muziek gemaakt… en heb veel voor andere mensen gedaan. Dat is altijd onze werkethiek geweest. Ook was het echt een moment van reflectie.”

Je zei eerder dat je vanaf je dertiende als een idioot hebt gewerkt en dat je jezelf op een gegeven moment was kwijtgeraakt. Wat zou je nu anders doen?

,,Eigenlijk zou ik het precies hetzelfde doen. Ik miste wel dingen. Zo kon ik niet bij de geboorte van het eerste kind en de bruiloft van vrienden zijn. Ik ben heel loyaal met vriendschappen, dus dat was wel een ding. Ook ging ik vroeger niet mee op vakanties. Nu creëer ik die vakanties als we met mijn band in het buitenland spelen. Dan zorg ik dat we nog iets langer blijven en vakantie kunnen vieren.”

Wat is jouw dierbaarste jeugdherinnering?

,,Dat zijn er zó veel. Ik zeg wel eens: ‘ik lijd aan een gelukkige jeugd’. Opa en oma kwamen altijd over de vloer en we aten geprakte aardappeltjes met oma’s gehaktballen. M’n moeder maakte zelf hippe kleren en we gingen de stad in voor tweedehands kleren. In de zomer gingen we naar jazzfestivals in Frankrijk.”

Waarvan word je vrolijk en wat is jouw grootste ergernis?

,,Vrolijk word ik van dingen waarbij je mensen blij maakt. Ik ben wel echt een people pleaser. Klein complimentje op straat of als je iemand ziet huilen even vragen of ‘t gaat. Eigenlijk heel zelfzuchtig om iets van liefdadigheid te doen, omdat je er zelf heel blij van wordt. Je bent dan even moe, maar je krijgt er energie voor tien voor terug. Ik erger me aan mensen die niet bereid zijn om te onderzoeken en maar wat roepen. ”

Wat weten de meeste mensen niet van Candy?

,,Dat ik gek ben op vintage kleding en spullen! Eens in het kwartaal ongeveer organiseer ik met een paar andere vintagewinkels met m’n Insta-account WalkinCandyStore een vintage ‘marktje’ in het Hard Rock Hotel in Amsterdam.”

Kijk voor de hele speellijst op candydulfer.nl

Lees ook…

10 vragen aan… Sinem Kavus