skip to Main Content

Interview Diederik Gommers: ‘Na corona wil ik geen bekende Nederlander meer zijn’

Diederik Gommers

DIEDERIK GOMMERS (61) werkt bij het Erasmusziekenhuis in Rotterdam. Ook is hij voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Intensive Care. Door de coronapandemie is hij uitgegroeid tot een heuse BN’er. CITY stelde hem 10 vragen. Over corona, de spotlights en zijn privéleven: ,,Mijn optimale dag bestaat uit zeilen en vis eten.”

U woont in Wijngaarden, hoe bevalt dat?

,,Geweldig. Ik heb een hectisch leven. Het is dan heerlijk als ik in een dorp thuiskom. Hier kan ik helemaal tot rust komen en goed ontstressen. Ik heb thuis een vrij uitzicht, als ik uit het raam kijk zie ik koeien grazen op de weilanden. Het is een klein dorp, dus we hebben niet zoveel. Er is een kerk, een school en een buurthuis. Als ik zelf nog iets zou veranderen, zou ik een buurtwinkeltje wel fijn vinden. Maar ik snap ook dat daar in het dorp niet genoeg klanten voor zijn.” 

Waar bent u opgegroeid?

,,Ik ben opgegroeid in Udenhout. Een klein dorp, het was fijn om daar op te groeien. Er waren leuke feestjes en je kon er goed sporten. Ik heb er later ook bewust voor gekozen om terug te gaan naar een klein dorp.” 

Heeft u altijd arts willen worden?

,,Sinds de laatste klas van de lagere school wist ik zeker dat ik arts wilde worden. Het is niet iets wat vanuit mijn familie werd meegegeven. De meeste familieleden hadden een economische opleiding genoten. Ik zou niet weten wat ik had moeten doen als het niet had gekund. En als ik iets wil, dan ga ik er ook voor. Ik heb een deel van mijn studie in België gedaan, omdat ik in Nederland aanvankelijk was uitgeloot.”

Wat is uw vaste zaterdag- of zondagritueel?

,,Het drinken van lekkere koffie is dan essentieel. Op zaterdag werk ik graag in de tuin, dan ben ik lekker met mijn handen bezig. Op zondag hockey ik bij het veteranenelftal. Helaas kan dat nu niet vanwege de coronacrisis.”

Nederland is een topland, omdat…

,,Je hier veel kunt doen. Ik hou van het water dat Nederland te bieden heeft, je kan er namelijk prachtig zeilen en vis eten. Het is ook een goed georganiseerd land. Er wonen veel verschillende mensen en je mag alles zeggen. Ook is het hier erg veilig. Ik ben trots dat ik hier woon.” 

Wie verdient een standbeeld?

,,Ik denk dat de IC-verpleegkundigen een standbeeld verdienen. Die moeten voor de tweede keer enorm hard werken. De bonus die ze is beloofd is nog steeds niet overgemaakt en ze hebben ook geen andere extra
beloning gehad voor het harde werk. Ook de
salarisverhoging blijft uit.” 

Begrijpt u de weerstand van sommige mensen tegen de coronamaatregelen?

,,Die snap ik heel goed. Het probleem is dat je het virus niet ziet en het sterftecijfer relatief laag is. Dit is de eerste keer dat we het virus meemaken, waardoor er een gebrek aan antistoffen is. Hierdoor worden meer mensen ernstig ziek. Je moet daarom iets doen wat niet gelijk jezelf helpt, maar wel een ander. Wat we nu voornamelijk willen is mensen testen en vaccineren. Als er razendsnelle tests zijn, bijvoorbeeld, dan kun je meer doen. Je kunt dan festivals houden en mensen bij de ingang testen, iedereen die negatief getest wordt kan dan naar het feest. Dat verkleint het risico van besmetting. We moeten vertrouwen op de medische innovatie.”

Uw gouden tip om verspreiding van het virus te voorkomen?

,,Naast het volgen van de basisregels is het belangrijk dat je niet veel mensen ontmoet. Kies een selecte groep vrienden, familie en collega’s die je regelmatig ziet en hou die kring zo klein mogelijk.” 

Uw grootste angst is?

,,Ik ben vooral bang dat er straks voor patiënten die geen corona hebben, geen bedden beschikbaar zijn op de IC. Dat risico zien we vooral in de Randstad. Onlangs is ook duidelijker geworden dat kinderen van vijftien jaar ook een besmettingsbron kunnen zijn. Het belangrijkste voor die groep is dat zij, zolang dat kan, gewoon naar school blijven gaan en hun vriendjes blijven zien.”

Door corona bent u een BN’er geworden, hoe ervaart u dat?

,,Als ik in het ziekenhuis loop herkennen mensen me. Ze steken soms hun duimen op. En in het dorp waar ik woon, kennen de mensen me al. Maar ik hoop dat als straks het coronavirus voorbij is, ik ook geen bekende Nederlander meer ben. Ik zoek nu veel de publiciteit op om te zorgen dat er zoveel mogelijk over het virus bekend wordt. Maar dat hoeft niet meer als het straks voorbij is.”

Back To Top
Zoeken