10 vragen aan… Antje Monteiro

Antje Monteiro (51) is musicalster, zangeres en presentatrice. Ze houdt van uitslapen, sporten en schrijven. Op Netflix raadt zij de serie Fauda aan en ze bewaart ‘één bonk warme herinneringen’ aan haar jeugd. CITY zocht haar op en stelde tien vragen.

Waarom verbind je je als ambassadeur aan het Ronald McDonald Huis?
,,Ik woon om de hoek en werd ervoor gevraagd. Ik rij daar ook heel vaak langs en ben me er dan altijd erg bewust van het leed achter die deuren. Dus als ik iets kan bijdragen aan wat het Ronald McDonald Huis faciliteert voor die mensen, dan help ik daar graag aan mee.”

Hoe was het om in Mamma Mia! te spelen?
,,Je hebt als musicalartiest altijd wel een bucketlist, en Mamma Mia! stond bij mij met stip bovenaan. Toen deze rol naar Nederland kwam viel alles op zijn plek, ik had de tijd en de leeftijd ervoor. Ik ben opgegroeid met ABBA. Vooral ‘The Winner Takes It All’ vind ik mooi, dat is écht mijn lijflied.”

Maar je schrijft ook, toch?
,,Ja! Op 4 februari wordt mijn boek gelanceerd. Het is getiteld ‘…En Door’. Het gaat over hoe tegenslag je geluk niet in de weg hoeft te staan. Het is een mooi salonboek. Het zit boordevol foto’s en ik beschrijf mijn levensverhaal. Ik heb ondanks mijn eigen tegenslagen wel de manier gevonden om toch altijd door te kunnen gaan en geluk te blijven zien en vinden. Ik hoop dat ik mensen net dat zetje kan geven dat ze nodig hebben.”

Je demonstreerde tegen de kap van een deel van het bos Amelisweerd. Waarom vind jij dit zo belangrijk?
,,Amelisweerd is een prachtig bos. Bovendien zijn bomen belangrijk voor de zuurstof die wij met zijn allen nodig hebben. Er is in de jaren tachtig al een heel stuk opgeofferd voor de snelweg. We weten nu dat we beter moeten omgaan met milieu en dieren. Toen ik Romy over de demonstratie vertelde, zei ze: ‘mam, wat goed! Ik ben trots op je’…”

Over Romy gesproken, hoe vind je het dat zij ook in de schijnwerpers staat?
,,Het was in het begin spannend. Je wilt je kind beschermen, want het kan er heel hard aan toe gaan in de showbizz. Ik ben natuurlijk ongelooflijk trots en haar grootste fan. We moeten er wel voor waken dat we als moeder en dochter niet alleen over het werk, maar ook over het leven praten.”

Je woont in Utrecht, hoe bevalt het daar?
,,Ik ben geboren en getogen in Utrecht, dus ik zou niet weten hoe het is om ergens anders te wonen. Ik ben trots op mijn stad. Ik ben opgegroeid in een woonwagen en in onze cultuur blijven mensen vaak bij elkaar wonen. Ik woon ook nog steeds om de hoek bij de woonwagen waar ik ben geboren. Tot mijn laatste adem zal ik hier blijven, kan ik je vertellen.”

Als je geen artiest was geworden, wat was je dan gaan doen?
,,Ik denk dat ik graag de journalistiek of de marketingcommunicatie in was gegaan. Ik vind marketingcommunicatie heel interessant, omdat je in de gedachtegang van een ander kruipt. Journalistiek lijkt me juist heel leuk omdat ik geïnteresseerd ben in mensen en wat ze doen.”

Wat maakt je vrolijk en wat ergert je?
,,Ik word er vrolijk van als mijn dochter of de dochters van mijn zus, die ik sinds haar overlijden opvoed, vrolijk zijn. Ook heel kleine dingetjes maken mij gelukkig. De natuur of als iemand me laat voorgaan in het verkeer. Dat klinkt stom, maar dan denk ik ‘oh ja, gelukkig. We zijn nog wel beleefd’. Waar ik me aan kan ergeren zijn mensen die zich asociaal gedragen. Mijn moeder zei altijd ‘behandel een ander, zoals je zelf behandeld wil worden’. Als je dat toepast wordt de wereld leuker.”

Wat vind jij de mooiste plek in Nederland?
,,Mijn eigen omgeving vind ik wel het allermooiste. Hier heb ik mijn droomhuis gevonden. Tien minuten van de stad af, maar ook midden in de natuur en aan het water. Ik vaar regelmatig, zeker met die eerste lockdown hadden wij mazzel dat we een bootje hadden. We zeiden toen geregeld aan het einde van de dag: ‘Laten we gaan varen’. En dan waren we uren van huis. Daar zit ook een stukje geluk in. Ik ben altijd heel dankbaar voor wat ik heb.”

Wie verdient een standbeeld?
,,Mijn moeder, dat was een bijzondere vrouw. Als je het hebt over liefde, dan is zij de belichaming ervan. Ze stond altijd klaar voor haar vrienden, maar ook voor onbekenden. De deur stond bij ons thuis altijd open. Iedereen kon mee-eten. Ik wil net niet zeggen, zij was als Moeder Theresa, maar ze was wel één en al liefde. Als er meer mensen zouden zijn zoals haar, is de wereld wel een betere plek.”